Ελένη
Όταν δεν θα υπάρχουμε
Συντροφιά μας θα 'χουμε
Κείνους που χαθήκαμε
Και ξαναβρεθήκαμε.
Ράβαμε, κεντούσαμε
Τόσα, όταν ζούσαμε!
Tους φίλους σου
Τους φίλους σου, Μανόλη Τους είχα εργοδότες Γι' αξεσουάρ τους είχαν Μαστίγιο και μπότες. Δεν ξέρω τι σου έλεγαν Τα βράδια πλάι στο πιάνο Μα υπαλλήλους άρμεγαν Και με το παραπάνω. Τις κοσμικές τους συντροφιές Ποτέ δε συμπαθούσα Γιατί αποσυντόνιζαν Κι εμένα και τη Μούσα. Κάτι κυρίες αφόρητες Μελαγχολία και πλήξη Ντάμες ακυκλοφόρητες · Στα νιάτα είχαν πηδήξει Από σωφέρ και κηπουρούς Μέχρι σιαμαίους αδελφούς... Αλλά ετούτους έπρεπε Πιστά να υπηρετούμε Γιατί αλλιώς φοβέριζαν Πως θε να απολυθούμε. Κι όλο εγκαίνια και γιορτές Κι υπερωρίες απλήρωτες Ώσπου έφτασε το πλήρωμα Ω, το γενναίο συμπλήρωμα! Στον ΟΑΕΔ πάλι όλοι Πριγκίπισσες και ιππότες Γι' αυτό σου λέω, Μανόλη Τους είχα εργοδότες... Τώρα που δοκιμάσαμε Τους ανανεωτικούς Να με αθροίζεις άφοβα Στους μονολιθικούς.
